จำความได้ตั้งแต่ในวัยเยาว์
ฉันก็เฝ้าเดินตามหลังพ่อกับแม่
ฉันรู้สึกถูกทอดทิ้งให้งอแง
พ่อกับแม่เหมือนเดินห่างออกไป
พยายามจะเดินตามเพื่อให้ทัน
ทั้งสองนั้นส่งยิ้มให้กำลังใจ
ฉันเร่งรีบรีบเร่งอย่างไวไว
แต่ทำไมระยะห่างไม่เคยทัน
ฉันมองไปไกลไกลเห็นตายาย
ท่านเดินหายไปในเมฆหมอกควัน
พ่อกับแม่มองมาที่ตัวฉัน
น้ำตาพลันร่วงหล่นเศร้าโศกา
มาวันนี้ฉันเรียนรู้อย่างเข้าใจ
ว่าทำไมอย่าไปเร่งวันเวลา
เราล้วนมีปลายทางการจากลา
ควรนำพาทุกทุกวันเป็นวันดี...
- พสุธร บำรุงพืช
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น